O novo enlace superconductor desenvolvido no CERN (coñecido coloquialmente como «a pitón») é un compoñente do novo sistema de alimentación en frío que alimentará os imáns do triplete interior do HL-LHC, concentrando máis estreitamente os feixes de protóns ao redor dos puntos de colisión de ATLAS e CMS.

O sistema de alimentación en frío do HL-LHC en probas en SM18. (Imaxe: CERN)

Este novo sistema está repleto de novas tecnoloxías superconductoras: Os cables superconductores de MgB₂, trenzados entre si para formar un fai compacto duns 9 centímetros de diámetro, insérense nun criostato flexible de 22 centímetros de diámetro, con illamento ao baleiro e gas helio fluíndo. Os cables de MgB₂ funcionan no gas helio a temperaturas duns 4,5 K a 20 K. Deseguido, os cables superconductores de “alta temperatura” REBCO (Oxidos de Cobre Bario e Terras Raras) transfiren a corrente de 20 K a 50 K e, por último, uns condutores de corrente encárganse da transición de 50 K a temperatura ambiente. Este sistema pode transportar unha corrente eléctrica continua (CC) duns 120 kA ao longo da distancia necesaria de 85 metros.

Mentres que os cables superconductores dos imáns do LHC teñen que se manter en helio superfluido (a 1,9 K) ou en helio líquido (a 4,5 K), a nova parte superconductora do sistema é capaz de funcionar a unha temperatura de ata 60 K no seu punto máis alto, o que a cualifica de «alta temperatura» en termos de supercondutividade. Unha das marabillas deste novo sistema é que funciona en gas helio. A refrixeración criogénica do enlace superconductor ten custo cero, porque transfire o gas helio que en calquera caso necesítase para arrefriar os condutores de corrente. Esta é unha das vantaxes de utilizar «superconductores de alta temperatura».

Máis aquí...